بازگشت
اینده مبهم پس از خروج !
نویسنده خوشحال اصفی نویسنده خوشحال اصفی

پیش از اینکه به پیامد و نتایج خروج نظامی نیروهای خارجی بپردازیم، در اغاز به بررسی و تحلیل اوضاع امنیتی در طول ده سال گذشته می خواهیم پرداخت.  پس از توافقات بن و فروپاشی نظام خود کامه طالبانی به تاریخ اول جدی 1380 مطابق 22 دسامبر 2001 میلادی اداره موقت به میان امد؛ تشکیل لویه جرگه اضطراری پس از شش ماه اداره موقت، تصویب قانون اساسی ،برگزاری انتخابات ریاست جمهوری و پارلمانی از دستاورد های این نشست بود، با توجه به نکاتی ضعف و منفی  که این نشست داشت.

به اساس این توافقنامه حضور بیش از چهل کشور عضو ناتو به افغانستان به بهانه ی مبارزه با تروریزم و تامین صلح درین کشور بود.

 

تا سال 2005 م اوضاع امنیتی در افغانستان خوب بود و با حضور یافتن نیروهای خارجی در افغانستان، گروه طالبان از هم پاشید، اما پس از 2005 م وضعیت امنیتی در افغانستان  چهره دیگر به خود گرفت.

طالبان بار دیگر در مرز میان افغانستان و پاکستان سر بلند کردند و به زودی با حمایت حامیان شان چون آی اس آی، القاعده، مافیای مواد مخدر، برخی از شیخ های عرب حاشیه خلیج و کمک های پنهانی دولت ایران سازماندهی و تمویل شدند که  فعالیت های خود را در بیشتر نقاط گسترش بخشیدند که عواقب آن اوج گیری نا امنی ها در کشور بود.  

اینکه چرا وضعیت امنیتی با گذشت هر روز رو به وخامت گرایید، عوامل متعدد دارد که از آن جمله ازگسترش  فساد اداری، نداشتن استراتیژی واحد و مشخص از طرف غرب و حکومت افغانستان، تلفات ملکی در عملیات های نظامی نیروهای خارجی میتوان نام گرفت که  سبب پیوستن مردم عام با طالبان گردید.

قانون شکنی، مداخله آشکار پاکستان و ایران در امورات داخلی افغانستان، نداشتن اهداف مشترک و مشخص کشور های عضو ناتو در افغانستان بخاطر مبارزه با تروریزم و دهشت افگنی، این همه دست به دست هم داده زمینه را برای گسترش نا امنی ها در کشور بیشتر فراهم ساخت.

موضوع خروج حالا پس از ده سال حضور نظامی نیروهای خارجی مطرح میشود  که تا حال تلفات این نیروها به بیش از 2170 تن رسیده در طول ده سال که تنها در سال 2010 م تلفات نیروهای خارجی به بیش از 700 تن رسید که از ان جمله بیش از 500 تن آنها را نیروهای امریکایی تشکیل می دهد.  

در بیست نوامبر 2010 م در کنفراس لیزبن توافق بین حامد کرزی ریس جمهور افغانستان و اندرس فوراسموسن دبیر کل ناتو صورت گرفت که به اساس ان مسوولیت های امنیتی بطور کامل به دوش نیروهای امنیتی افغان تا سال 2014 م سپرده خواهد شد.

پس از برگزاری این کنفراس (جوبایدن) معاون باراک اوباما اظهار داشت که نیروهای خارجی تحت هر نوع شرایط تا پایان سال 2014 م از افغانستان خارج خواهند شد.

این همه می رساند که مهره های غربی و سیاست مداران غرب میخواهند که بار افکار و اذهان عامه ی مردم خود را از سر خود کم نموده  و از افغانستان نیروهای خود را خارج کنند.

 

اما حالا پرسش در اینجا است که پس از خروج نیروهای خارجی در سال 2014 م چه خواهد شد؟

با توجه به شرایط موجود حاکمیت در افغانستان، خروج نیروهای خارجی از افغانستان پس از 2014 م پیامد و نتایج منفی در قبال خواهد داشت، و زمینه را بار دیگر به گسترش ناامنی ها فراهم خواهد ساخت.

زیرا نیروهای امنیتی افغانستان بعد از 2014 م از لحاظ کیفی و کمی توانایی تامین امنیت را درین کشور  نخواهند داشت.

 

اگر نیروهای خارجی تحت هر شرایطی  تا سال 2014 م افغانستان را بطور کلی ترک کنند، آتش جنگ های داخلی دوباره افروخته خواهد شد و دامنه آن  به دهه ی 70 برخواهد گشت.

زیرا هنوز هم حضور و نفوذ رهبران و تنظیم های  جهادی وبر سرقدرت در میان مردم محسوس است.

طالبان این تنظیم ها و رهبران را نمی پذیرند و رهبران جهادی نیز آنها را، زیرا تجربه در گیری آنان گذشته دال بر این ادعاست.

از سوی دیگر کشورهای منطقه به ویژه ایران و پاکستان به توجه به نفوذ که در جناح راست و  چپ دارد، اهداف بزرگ خود را پیاده خواهد کرد.

ثانیآ این کشور ها همیشه در تکاپو تشکیل حکومت به میل و فرمان خود بودند که بعد از خروج این تلاش ها به شکل گسترده جای خود را خواهد داشت.

هم چنان افغانستان در حال حاضر حکومت مقتدر و قوی با اردوی قوی ندارد تا از تمامیت ارضی و مرزهای باز و طویل که با کشور های همسایه دارد دفاع نماید.  در کل خروج نیروهای خارجی تحت هر نوع شرایط اینده مبهم و تاریک در قبال خواهد داشت.

راه حل این بحران چه خواهد بود؟

راه بیرون رفت از این مشکل این است که در نخست باید جنگ در منطقه گسترش پیدا نماید، به ویژه بین مرز پاکستان و افغانستان تا منابع و پایگا های اصلی شورشیان در ریشه خشکانده شود.  

دوم باید حکومت قوی و دارای اردوی قوی پاسخگو به وجود آید تا توانایی دفاع از تمامیت ارضی و مرزهای کشور دارا باشد.

سوم باید یک استراتیژی واحد و مشخص که قابل قبول همه کشورهای عضو ناتو باشد در قبال قضیه افغانستان روی کار آ ید.  

چهارم فشار های سیاسی و دیپلوماتیک باید بالای کشورهای منطقه وارد گردد، به ویژه پاکستان تا مبارزه صادقانه با هراس افگنان نماید.

و بلاخره پروسه صلح افغانستان با مخالفان مسلح به طوری قطعی و آشکار از طرف غرب به ویژه امریکا حمایت شود.  کسانی که میخواهند با پروسه صلح یکجا شوند باید زمینه کار و حفاظت جانی و مالی برایشان مساعد گردد.

 

با احترام

 

89_10_18

 


January 9th, 2011


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
گزیده مقالات